Ra, ook wel gespeld als Re, was een van de meest vereerde goden in het oude Egypte. Hij werd beschouwd als de god van de zon en een schepper van het leven. Zijn invloed reikte ver over de hemelen, de aarde en het dodenrijk. Ra’s belangrijke rol in de Egyptische religie kwam vooral naar voren tijdens de Vijfde Dynastie (circa 25e en 24e eeuw v.Chr.), toen hij werd geïdentificeerd met de middagzon en werd gezien als een heerser van alle aspecten van het universum.
Ra werd vaak afgebeeld als een valk of een man met het hoofd van een valk, een kenmerk dat hij deelde met de luchtgod Horus. Soms werden deze twee goden samengevoegd als Ra-Horakhty, wat betekent “Ra, die Horus is van de Twee Horizonten.” Deze versmelting symboliseerde Ra’s macht over zowel de hemel als de aarde. Tijdens het Nieuwe Rijk fuseerde Ra met de god Amon, waardoor de machtige godheid Amon-Ra ontstond, een van de meest vereerde figuren in de Egyptische mythologie.
Het belang van Ra kan ook worden afgeleid uit de cultus van de Mnevis-stier, een belichaming van de god, die zijn centrum had in de stad Heliopolis. Hier werden rituele offers gebracht, en er was zelfs een begraafplaats gewijd aan de heilige stieren. Deze cultus benadrukte de diepe band die de Egyptenaren hadden met hun zonnegod.
Inhoudsopgave
Ra’s Rol als Schepper en Heerser
Volgens de Egyptische mythologie was Ra de schepper van al het leven. Hij werd gezien als de god die zowel de goden als de mensen in het leven riep. In een van de bekendste verhalen wordt verteld dat de Egyptenaren zichzelf beschouwden als de “kudde van Ra”, aangezien de mensen zouden zijn voortgekomen uit zijn tranen en zweet. Dit maakt de band tussen Ra en de mensheid bijzonder sterk, aangezien hij niet alleen de schepper van de wereld was, maar ook een directe invloed had op het bestaan van elk levend wezen.
In andere verhalen over Ra als schepper wordt beschreven hoe hij de orde in het universum bracht vanuit een chaotische watermassa die bekend stond als Nun. Uit deze oerwateren verscheen een heuvel genaamd de Benben, waaruit Ra tevoorschijn kwam. Hij schiep vervolgens de goden Shu (lucht) en Tefnut (vocht), die samen de principes van leven en gerechtigheid vertegenwoordigden. Zo begon de kosmische orde, waarvan Ra de handhaver werd. Deze scheppingsmythes maakten Ra tot een van de belangrijkste figuren in het oude Egypte, en zijn invloed reikte tot in de religieuze en politieke sferen.
Ra werd ook beschouwd als de eerste farao van Egypte. In deze rol was hij niet alleen een god van de zon, maar ook een symbool van koningschap, recht en orde. Deze associatie tussen Ra en de koningen van Egypte verklaart waarom de farao’s zichzelf vaak “zonen van Ra” noemden. Vanaf de Vijfde Dynastie begonnen de farao’s zelfs tempels en obelisken te bouwen die speciaal aan Ra waren gewijd, zoals de zonnetempels in Abusir.
De mythe van de Hemelse Koe vertelt verder hoe de mensheid tegen Ra samenspande, wat leidde tot zijn besluit om de godin Sekhmet, een woeste leeuwin, te sturen om de rebellerende mensen te straffen. Deze mythe laat zien dat Ra niet alleen de schepper en beschermer van het leven was, maar ook de vernietiger wanneer hij bedreigd werd.
De Dagelijkse Reis van Ra en de Onderwereld
In de Egyptische mythologie speelde Ra ook een cruciale rol in het dagelijkse ritme van dag en nacht. Men geloofde dat hij elke dag de zon door de lucht droeg op zijn zonneboot, bekend als de Mandjet (de “Boot van Miljoenen Jaren”). Deze reis begon bij zonsopgang, wanneer Ra in zijn valkengedachte vorm de lucht overstak om de aarde te verlichten. Deze cyclus van opkomst en ondergang symboliseerde het eeuwige proces van leven, dood en wedergeboorte, waarbij Ra niet alleen het fysieke licht, maar ook spirituele verlichting bracht.
Elke avond, als de zon onderging in het westen, begon Ra aan zijn gevaarlijke tocht door de onderwereld, het Duat. Deze reis maakte hij in een andere boot, de Mesektet, waarbij hij de vorm aannam van een ram. Gedurende de nacht voer Ra door het dodenrijk, waar hij elke nacht werd geconfronteerd met de slang Apophis, de god van chaos en duisternis. Apophis probeerde Ra’s boot te vernietigen en de zon in duisternis te hullen. Toch slaagde Ra er elke nacht in om de slang te verslaan, met hulp van andere goden zoals Set en Mehen, wat het geloof versterkte dat de zon altijd zou terugkeren na de nacht.
De reis door de onderwereld werd gedetailleerd beschreven in oude Egyptische teksten zoals het “Boek van Poorten” en het “Boek van de Doden”. Hierin wordt beschreven hoe Ra door twaalf poorten reisde, elk overeenkomstig met een uur van de nacht. Elke poort vertegenwoordigde een andere fase van zijn reis en stond symbool voor de obstakels en uitdagingen die Ra en de zielen van de doden moesten overwinnen om wedergeboorte te bereiken. Tijdens deze reis kwam Ra in contact met Osiris, de god van de onderwereld, en ze fuseerden tijdelijk tot een godheid die zowel over leven als over de dood heerste.
Deze nachtelijke tocht en de wedergeboorte van de zon bij zonsopgang symboliseerden de cyclus van wedergeboorte en onsterfelijkheid, een fundamenteel aspect van het Egyptische geloofssysteem. Ra’s vermogen om elke nacht de onderwereld te overleven en terug te keren aan de horizon gaf de Egyptenaren hoop op een leven na de dood.
De Verering van Ra en Zijn Samenwerking met Andere Goden
De verering van Ra was diep geworteld in de Egyptische samenleving, met zijn belangrijkste cultuscentrum in Heliopolis, dat letterlijk “Stad van de Zon” betekent. Hier werd hij vereerd als de scheppergod, en al vanaf de Tweede Dynastie begonnen zijn volgelingen tempels en monumenten te bouwen ter ere van zijn goddelijke macht. In Heliopolis werd Ra vaak geïdentificeerd met Atum, de lokale scheppergod, en samen werden zij Atum-Ra, een god die zowel de schepping als de zon belichaamde. Deze fusie van goden was een kenmerk van de Egyptische religie, waarin goden vaak in verschillende vormen en combinaties werden afgebeeld.
Een van de bekendste fusies was die van Ra met Amun, een belangrijke god uit Thebe. Tijdens het Nieuwe Rijk werd Amun-Ra de oppergod, met een status die ver uitstak boven andere goden. Amun, oorspronkelijk een god van de lucht, werd zo verbonden met Ra’s zonaanbidding, wat leidde tot de verering van Amun-Ra als de “Koning der Goden”. Deze samenvoeging was zowel religieus als politiek van aard, omdat het hielp om de macht van de farao’s te legitimeren door hun connectie met deze gecombineerde godheid.
Ra had ook nauwe banden met andere goden. Als Ra-Horakhty werd hij bijvoorbeeld verbonden met Horus, de hemelgod, die de zonsopkomst en -ondergang symboliseerde. Deze versmelting benadrukte Ra’s controle over de horizon en zijn vermogen om leven en wedergeboorte te brengen. Ra werd verder vaak geassocieerd met Khepri, de scarabee-god die het opkomen van de zon voorstelde, en met Khnum, de ramgod die de zonsondergang symboliseerde. Deze representaties benadrukten de cyclische aard van Ra’s macht over de tijd en het leven.
De verering van Ra bereikte zijn hoogtepunt tijdens de Vijfde Dynastie, toen hij officieel werd uitgeroepen tot staatsgod. Pharaoh’s werden gezien als zonen van Ra, en dit gaf hun het goddelijke recht om over Egypte te regeren. Ra’s invloed strekte zich uit tot de piramideteksten, waarin de reis van de farao naar de onderwereld werd gekoppeld aan Ra’s eigen nachtelijke tocht door het Duat. Dit geloof versterkte de band tussen de farao’s en de zonnegod, en maakte van Ra een onmisbare figuur in zowel het religieuze als het politieke leven van het oude Egypte.
Conclusie
Ra was zonder twijfel een van de meest invloedrijke goden in het oude Egypte, zowel als schepper als als beschermer van de wereld. Zijn dagelijkse tocht door de hemel en de onderwereld symboliseerde de cyclus van leven, dood en wedergeboorte, en gaf de Egyptenaren hoop op een eeuwig leven. Zijn rol als koning van de goden, met sterke connecties met farao’s en andere godheden, maakte hem tot een centraal figuur in de Egyptische religie en politiek. Zelfs nadat zijn cultus werd verdrongen door de opkomst van het christendom in de Romeinse tijd, blijft Ra een krachtig symbool van de zon en het leven.
Bronnen en meer informatie
Voor dit artikel zijn verschillende bronnen geraadpleegd om een nauwkeurig en gedetailleerd overzicht van Ra en zijn impact te bieden. Enkele van de belangrijkste bronnen zijn:
- Wilkinson, Richard H. The Complete Gods and Goddesses of Ancient Egypt. Thames & Hudson, 2003.
- Pinch, Geraldine. Egyptian Mythology: A Guide to the Gods, Goddesses, and Traditions of Ancient Egypt. Oxford University Press, 2004.
- Hornung, Erik. Conceptions of God in Ancient Egypt: The One and the Many. Cornell University Press, 1982.
- Hornung, Erik. The Ancient Egyptian Books of the Afterlife. Cornell University Press, 1999.
- Assmann, Jan. Death and Salvation in Ancient Egypt. Cornell University Press, 2005.
- Shaw, Ian, ed. The Oxford History of Ancient Egypt. Oxford University Press, 2003.